Na vandaag kan ik jullie rustig bekennen dat ik het gister niet makkelijk had: de route liep soms (best vaak eigenlijk) wat moeizaam, ik zat niet comfortabel, zeg maar gerust slecht, en het ging naar mijn zin te langzaam.
Maar vandaag was top: prachtige route, heerlijke heuvels (de Bayerische Alpen), lekker zonnetje, het zitten op een pijnlijk zitvlak begint te wennen, de benen geven geen krimp. Kortom: helemaal niets mis mee!!
De route ging vandaag van Weil der Stadt naar Sigmaringen. Over fietspaden, over 'normale' wegen, over onverharde wegen, door kuilen en over bobbels. Vandaag heb ik volgens mij zo'n beetje alles gehad. Daardoor was het wel hard werken af en toe, maar het was zooooo mooi! Nooit geweten dat Zuid-Duitsland zo was. Tja, dat krijg je met die mensen die de snelwegen afracen om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen. Ik geloof dat ik me daar nu wel een beetje voor schaam.....
De overstromingen van vorige maand zijn nog duidelijk merkbaar. Zo was een van de wegen afgesloten. Zei de ene Duitser: unmoglich, kommen Sie nicht vorbei! Zei de andere: Es geht, Sie mussen nur win kleiner Stuck laufen! Ik vond de tweede Duitser een stuk aardiger ;-)
En gelukkig had hij nog gelijk ook. Anders had ik toch voor niets dat stuk geklommen, zou toch een beetje jammer zijn geweest.
Onderweg ook weer leuke steden en stadjes gezien. Onder andere Tubingen, erg gezellig! Even
gestopt voor een foto, mijn crackertje gegeten op de brug in de zon en weer door. Het leven van een fietser die niet onthaast.....
Sigmaringen, waar ik nu ben, en is ook de moeite van het bezoeken waard. Ik moet wel eerlijk bekennen dat mijn bezoek zich beperkt tot het zoeken van onderdak, duurde vandaag aanmerkelijk langer dan de eerste dagen, het doen van wat inkopen bij de supermarkt en het drinken van een espresso op een terrasje.
Wat ook opvalt is de behulpzaamheid van de Duitsers. Ik hoef maar even stil te staan, al is het om aan mijn neus te krabben, en ze staan naast me om te vragen of ik hulp nodig heb. Soms wel, soms niet. En dan is het wel eens lastig om in het Duits uit te leggen dat ik het routeboekjes volg en dat de route niet perse de kortste is. Dan kijken ze me aan en hoor ik ze denken: rare mensen die Hollanders!
Vandaag ook weer een Nederlands stel tegengekomen die de Reitsma route volgen. Zij gaan tot Bregenz en dan naar Davos. Zij fietsten met een aanhangertje, vol met kampeerspullen. Ik vond dat ik al een zware fiets had, heb eigenlijk, maar het kan dus nog zwaarder....
Het vrouwelijk deel van het stel was net onderuit gegaan op een van de eerder genoemde onverharde wegen. Pijnlijk! Is wel mijn grote angst: onvrijwillig als souvenir steentjes in elleboog en knie mee naar huis nemen. Ik zit dan ook overgeconcentreerd op de fiets op dat soort wegen. Dan kan de hele wereld mij vriendelijk groeten en toelachen, ik reageer niet.....niet uit onwil hoor, heb het gewoon niet door.
Nu zit ik dit blog te schrijven op een terrasje.....blieb...blieb....prut....priet.........
Sorry, dit blog wordt later afgemaakt. Gonne heeft nog steeds last van een slechte netwerk verbinding.
Ciclo di Assisi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten