Hoe raar is het om te kunnen zeggen: nog 1 etappe en dan sta ik in Assisi..... Maar niet alleen raar, ook hoe mooi en bijzonder! Ik verheug me enorm op de aankomst, hoop maar dat ik het een beetje droog hou.
Maar morgen is morgen, en vandaag is vandaag. En vandaag ging de route van Florence naar Citta di Castello. Gister had ik geschreven dat het een pittige etappe zou worden. Nu heb ik 'm gefietst dus nu kan ik zeggen of dat inderdaad zo was. Ja en nee. Ja omdat er veel hoogtemeters gemaakt moesten worden, zelfs totaal onverwacht nog een Italiaanse pas gereden, de Valico di Scheggia. Niet zo heel hoog, slechts 575 m., maar als je zo ongeveer van 0 start (misschien ietsje hoger) dan is het in een km of vier toch behoorlijk klimmen. Gelukkig volgde erna een heerlijke afdaling. En nee, het was niet zo pittig omdat het gewoon heerlijk ging. Ik was zo Florence uit en snel weer op de route. De omgeving was geweldig! De stilte, die er meestal was, was zalig. En de wielrenners (slechts een enkele mountainbike gezien) waren erg vriendelijk en enthousiast: Forza!, kreeg ik geregeld te horen. Ik ga er vanuit datzelfde dat positief bedoelden!
Een enkel minpuntje was wel de staat van het wegdek. Mijn zitvlak en zadel zijn nog steeds niet de grootste vrienden, het wegdek heeft daar vandaag geen positieve draai aan gegeven. Dus dat was weer een geregeld: grmpl, brrrrrr, au au! En bergopwaarts betekende daarnaast het stoempen ook het staan. Vinden de bovenbeenspiertjes lekker......
Jullie zijn al op de hoogte van mijn spontane zebrapatroon, nu is daar vandaag nog een ander patroontje bijgekomen. Driedimensionaal nog wel, ik doe het niet voor minder: blaasjes op mijn onderarmen en ook een enkele op mijn bovenbenen. Ik kan hier geen dier bij bedenken, dus lieve familie, doe geen moeite (en nee, ook geen wrattenzwijn!!).
Om kwart voor vier reed ik Citta di Castello binnen, had redelijk snel een hotel gevonden in het centrum, deed mijn inmiddels dagelijkse dingen, behalve: de supermarkt. Dicht!!! Zondag, dus gesloten maar da's toch wel erg lastig! Dan maar op strooptocht in het centrum want ik heb toch echt water nodig. Ik weet dat dat ook uit de kraan komt, maar ik weet ook dat mijn darmstelsel net wat gevoeliger is dan dat van de meeste mensen. Met handen en voeten in een cafeetje duidelijk kunnen maken dat ik 'aqua, no frizzante' nodig heb, 'grande'....gelukt. Drie liter water voor pap en bidons. En dan kom je terug in het hotel, en dan valt je oog op een reuzehandig boekje: Nederlands-Italiaans. Goh, handig dat ik dat bij me heb. Goh, nog handiger als ik dat mee neem als ik boodschappen ga doen. Dat dagen achter elkaar fietsen doet wel wat met je brein. Op sommige vlakken gaat dat echt in de stand-by stand. Ik geef geen voorbeelden anders zien jullie mij nooit meer voor vol aan. Maar familie, na morgen moeten jullie nog wel wat geduld met me hebben......de bovenkamer moet weer even op gang gaan komen.
Ik hou het hierbij, het is tenslotte al het tweede blog van vandaag.....met dank Rob-Jan, erg leuk en lief!!!!!
Morgen volgt het verslag van DE AANKOMST!!!! Tot morgen!
Ciclo di Assisi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten