Over KiKa, fiets-reparatiecursus en.....een dapper meisje!!

Het laatste in bovenstaande titel maar het eerste in mijn gedachte: dat dappere, kleine meisje dat heel erg ziek is en zich door alles heen slaat! Dat dappere meisje met haar evenzo dappere en sterke ouders die doormaken wat gewoon niet zou mogen. En tóch gebeurt het, tóch moeten ze samen de strijd aangaan. Wat wij dan als buitenstaanders kunnen doen is aan hen denken, kaarsjes branden,voor hen bidden, een kaartje sturen, een appje sturen, hen laten weten dat je met ze meeleeft....

Dat dit ook veel indruk maakt op de mensen om mij heen, merk ik aan de reacties. Niet alleen woordelijk maar ook richting mijn sponsortocht voor KiKa.
Onze vriendin Sophie die vertelt over mijn sponsorfietstocht voor KiKa aan een groep dames, die vervolgens een geweldig bedrag bijeen brengen voor KiKa.

Lieve Suus die in haar familie en vriendengroep dit belangrijke doel onder de aandacht brengt, waarna er ook door hen mooie bijdragen gestort worden. Mijn vriendin Gerdien die haar creativiteit aanwendt om op die manier geld bijeen te brengen. Lucie Wijsen met haar heerlijke olijfolie en schenktuiten. Een mevrouw van het verkooppunt van KiKa-beren in Schinnen die twee KiKa-beren geeft: één voor mij om mee te nemen op de fiets (ik hoop maar niet dat die beer claustrofobisch is want hij heeft niet heel veel plek in mijn fietstas) en nog belangrijker : één voor Britt. En als ik terug ben uit Assisi, gaat mijn fiets-beer naar Britt!

Maar natuurlijk ook alle bijdragen van mensen uit de straat, van collega's, mensen van de kerk, van familie: ook zij zorgen voor dit bedrag dat klaar staat voor KiKa: een dikke 4000,- euro. Dus die 5000,- gaan we zeker halen!!

Vorige week dinsdagavond heb ik dan eindelijk leren banden plakken...ik hoor jullie denken: nou, dat werd tijd! Klopt! Toch hoop ik dat ik het niet hoef te oefenen, heb ook goede hoop dat het niet nodig is. Mijn zelf-reparerende binnenbanden gaan doen wat ze beloofd hebben, daar ga ik tenminste wel van uit. Maar toch fijn dat ik nu het achterwiel kan verwijderen (met derailleur echt niet heel makkelijk hoor) en kan terugplaatsen, ook handig..... Ik kan de fietsketting repareren, weet wat ik allemaal wel en niet moet smeren, waar ik mijn versnelling kan bijstellen (hóe dat moet, tja, dat is weer een ander verhaal) en waar ik bij mijn versnelling zeker af moet blijven, welke schroefjes en boutjes ik geregeld moet aandraaien, dat ik mijn fietstassen een verdiepinkje lager moet hangen en wat ik aan reservematerialen mee moet nemen. Niet teveel natuurlijk, want dat past niet! Ik ga ervan uit dat dat ook niet nodig is. Noem het naïef, ik noem het vertrouwen.....
Hieronder een fotootje hoe mijn fietst 'ontwielt' aan de haken hangt:

En hier mijn fiets in een standaard thuis zodat ik niet meer met blauwe knieën, pijnlijke rug en beurse tenen (van het tegenhouden van een wegrollende fiets) mijn fiets hoef te onderhouden.

Qua training is het niet veel geweest deze week. Wat gelopen, wat aan de gewichten gehangen, lekker gewandeld en een alternatieve training van vooral de bovenarmen: de garage leeggeruimd. En de mensen die ons een beetje kennen weten dat die garage behoorlijk vol stond.....
En morgen ga ik sowieso een eind fietsen, weer of geen weer (geen weer ben ik bang). Volgende week zal mijn fiets door de fietsenmaker onder handen worden genomen zodat mijn fiets mij over zes weken  zonder problemen naar Assisi 'brengt'.

Lieve mensen, denk aan die kleine, dappere Britt en haar ouders en broertje, aan alle andere zieke kinderen en hun familie: daar doe ik het voor, daar doen jullie het voor, daar doet KiKa het voor!!

Tot het volgende blog!!

Ciclo di Assisi

Even geen woorden voor....

Ik kan dit blog niet anders beginnen dan met datgene wat mij deze week vooral bezig houdt.

KiKa, een stichting die onderzoek doet naar kinderkanker: Stichting Kinderen Kankervrij.
Dat is het streven, het ultieme doel. En daar is geld voor nodig. Geld waarmee onderzoek gedaan kan worden zodat kinderen deze afschuwelijke ziekte niet krijgen, zodat kinderen kunnen spelen, kunnen lachen, kunnen zingen, naar school kunnen gaan, met hun papa en mama kunnen knuffelen.....

In mijn directe omgeving is nu een klein meisje van vier aan het knokken voor haar leven. Geheel onverwacht werd deze week een hersentumor geconstateerd, zeer waarschijnlijk al met uitzaaiingen. Dat kleine, dappere meisje heeft deze week al geknokt voor wat ze waard is. Tijdens een operatie hebben de artsen een groot deel van de tumor kunnen verwijderen. Hoe nu verder, is afwachten.
Dat dit gebeurt, daar zijn geen woorden voor.....Alle lezers van dit blog wil ik vragen te denken aan dat kleine meisje, aan haar lieve ouders, aan haar nog jongere broertje: hopen, wensen, bidden, kaarsjes branden. Denk aan hen en aan al die andere kinderen en hun families die hetzelfde moeten doormaken.

Het doel KiKa heb ik zonder aarzelen gekozen toen dit idee om naar Assisi te fietsen ontstond.
En nu, nu staat het in een nog ander daglicht, krijgt het een nóg belangrijkere waarde.
En daarom is het ook heel mooi om te kunnen zeggen dat er ook deze week weer veel geld binnen gekomen is.

De tussenstand staat nu op bijna 3900,- euro!! De 4000,- euro is in zicht. Door naar de 5000,- euro!!

Gister waren we op de opening van de expositie van de cursisten van Atelier Milette. Dit atelier wordt gerund door An Minning. An Minning heeft mijn fietstocht en de sponsoring voor KiKa onder de aandacht gebracht bij haar cursisten. En zij hebben op hun beurt geld ingezameld voor KiKa. Bij de opening gister kreeg ik een geweldig bedrag overhandigd van 165,50 euro!!

 En zojuist werd ik gebeld door de kunstenares van wie wij een schilderij gekocht hebben. Zij vraagt alleen een vergoeding voor de onkosten. De overige 100,- euro is voor KiKa! Het was een telefoongesprek waar ik nog steeds een beetje stil van ben.....

Er  blijft ook geld binnen komen van vrienden, kennissen, mensen van de kerk. En dat alles samen zorgt voor die mooie tussen stand. Lieve, lieve mensen: mijn dank is, namens KiKa, bijzonder GROOT!!

Even kort over de trainingen van deze week: nou, die waren er niet! Dat wil zeggen, niet op de fiets. Wel wat kleine stukjes gefietst, twee maal zo'n 35 km. Gisteren en vandaag, dus in de zon, aangenaam was dat.

Aan het begin van de week wel een paar keer gelopen, waaronder maandag. Ook in het voor mei veel te koude weer, in de harde wind en met de nodige regen blijft de natuur me verbazen:

Groen, groener, groenst....

Komende week hoop ik op wat meer zon. Misschien dat ik dan toch weer een aantal uren de trappers ga ronddraaien, daar heb ik wel weer zin in.

Aanstaande dinsdagavond krijg ik een bijscholinkje 'fiets repareren', niet dat ik dat nodig hoop te hebben, maar je kent het wel: voor het geval dat....

Lieve mensen, dit was het weer. Enne, mijn belangrijkste boodschap voor deze week staat aan het begin van dit blog......

Tot het volgende blog!

Ciclo di Assisi

Daar ben ik weer!

Al sinds de eerste dag van deze maand niet meer aan mijn blog gewerkt....schande! Maar dat ga ik nu goedmaken.

Na ons weekendje Eifel zijn we op de (voorlopig laatste) Koninginnedag al op tijd naar huis gegaan. Want we wilden wel wat kunnen zien van alles wat te gebeuren stond in Amsterdam. Net ná de abdicatie kwamen we thuis. Nils en Nynke al achter de beeldbuis, de vlag uit en de oranje tompoucen in de koelkast. Wat wil een mens nog meer? Lopen. Lopen? Ja zeker, lopen!

Tijdens ons weekendje is het plan ontstaan om samen met Alvaro Torres, collega van Rob-Jan en net als wij in training voor de 15 mooiste van Maastricht, de 10 mijl in Roermond te lopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Met z'n drietjes, en nog een 'paar' anderen, hebben we 10 mijl in en om Roermond gelopen. Het zonnetje scheen, de wind was present (alwéér, het is wel een volhouder hoor!), de route was mooi, het publiek gezellig en enthousiast. Kortom: alle ingrediënten voor een geslaagde oefenwedstrijd.
Dat we hierdoor wat mooie en historische beelden misten, tja, dat was zo. Een mens kan niet alles hebben. Maar leve de techniek en leve de harddisc-recorder (en natuurlijk leve de Koning!) die ervoor zorgden dat we op ons gemak de belangrijkste beelden konden terugkijken.

De rest van de week heb ik wat kleine stukjes gefietst, wat looptrainingen gedaan, wat kracht gedaan. Niet echt indrukwekkend maar voldoende om het lichaam in conditie te houden.

Afgelopen dinsdag heb ik wel een serieuze fietstocht ondernomen: Schinnen - Slenaken - Maastricht - Schinnen.  Niet zozeer qua afstand (zo'n 85 km.) maar wel qua heuvels. Op enig moment stond er langs de route een fietsbord: Heuvelenroute. Daar was ik inmiddels ook achter gekomen.....

En ja, lekker makkelijk naar beneden! Maar ik heb 'm óók op gefietst......

Gelukkig was dit de steilste. De andere heuvels mochten er ook zijn maar het was goed te doen. Bovendien houd ik in mijn achterhoofd dat de heuvels hier een peulenschilletje zijn in vergelijking tot de 35 km. klimmen als ik de Arlbergpas opga. Maar ook dat gaat me lukken, een kwestie van blijven ronddraaien en blijven zitten.

Ik heb in ieder geval weer genoten: ontzettend groen, veel bloesem, veel zon en pas het laatste uur wind. Wel tegen, dat was wel weer jammer.

 Een kaarsrecht weggetje aan het begin van de route, in de omgeving van Heerlen.

Twee foto's van dezelfde plek: de rechtse heb ik een paar weken terug gemaakt (de fietstocht in de regen, zie blog 23 maart), de linkse afgelopen dinsdag. De verschillen zijn duidelijk.......

Donderdag ben ik vanuit Schinnen op de fiets naar Sint Oedenrode vertrokken. Even voor de 

niet-topografischvaste lezers: zo'n 15 km. boven Eindhoven. Waarom Sint Oedernrode? Daar staan mijn zus en zwager op de camping en daar vierden zij de verjaardag van Henry en Vincent.

Via Google maps had ik de route uitgeprint. Een route  op het niveau van: bij huppeldepupstraat re.af, bocht naar li. volgen, bij rotonde eerste afslag, bij rotonde tweede afslag....etc.etc. Een andere route naar Eindhoven dan een paar weken terug. Wat afwisseling is altijd prettig. 

MAAR: Google maps gaat uit van een aantal feiten die feitelijk niet waar bleken te zijn. Dat wil zeggen: die zullen wel waar zijn maar waren in het geheel niet zichtbaar aanwezig. Even kort gezegd: de straatnaamborden ontbraken (in ieder geval een belangrijk deel). En zoals Maxima over onze Koning zei: "Hij is een beetje dom geweest". Nu was ik de 'hij'. Blind van vertrouwen op Google maps had ik alleen (voor de zekerheid) de fietsknooppuntenkaart meegenomen. En daar staan hééél vééél knooppunten op, maar niet alle wegen.

Dat resulteerde in een aantal keren terugfietsen, de goede weg zoeken en soms vinden maar uiteindelijk helemaal niet meer vinden. En die fijne fietsbordjes hadden volgens mij ook een vrije dag want die waren er niet. Toen ik in Maasbracht kwam ben ik ri. Roermond gegaan, leuke stad hoor maar  de kaartlezers onder ons weten al: via Roermond naar Eindhoven: béétje (d)om. Klopt: 55 km. gefietst en toen zat ik in Roermond. Normaal gesproken zou dat na zo'n 35 km. zijn. In Roermond op zoek naar borden Weert of Nederweert. Vervolgens ben ik  een paar km. die richting op gefietst. Toen heb ik me bedacht, ben omgekeerd en ben naar het station gefietst. Waar zouden we zijn zonder de trein? Kaartjes gekocht, ja kaartjeS want mijn fiets mag niet gratis mee, hij was zelfs duurder dan ik, en tot Eindhoven getreind.

Een leuke bijkomstigheid was dat ik in de trein een fietser trof die over twee weken naar Rome gaat fietsen! Dezelfde route als ik, Reitsma's route, alleen een stukje verder ;-). Deze fietser trekt daar vijf weken voor uit, heeft een prachtige nieuwe fiets met Rohloff met riemaandrijving en gaat ook alleen. Hij had zojuist een deel van de route gefietst, tot aan Roermond. Het lezen van de kaarten van Reitsma ging goed, alhoewel hij liever met de navigatie fietst.

Dus de eerste 'Reitsma-fietser' heb ik al getroffen. Ik ben benieuwd hoeveel ik er onderweg nog tegen ga komen.

In Eindhoven ben ik uitgestapt, heb op het station een espresso gedronken, en ben toen via een omweg naar Sint Oedenrode gefietst (Eindhoven-Geldrop-Mierlo-Lieshout-Nuenen-Eindhoven-Son-Sint Oedenrode) en was uiteindelijk tegen vijf uur op de camping bij mijn zus en familie. Daar de verjaardagen gevierd, een bliksembezoek gebracht aan de SEH omdat Henry zijn vinger tussen de neerklapbare bankvan de auto hield (tip: NIET DOEN!) en 's avonds met Rob-Jan, die met de auto was gekomen, weer teruggereden. Toch weer een trainingsdagje van ongeveer 100 km. Maar vooral ook een oefening in niet ergeren, doorzetten en creatief zijn.

Dit beeld hieronder staat langs de Europalaan in Nuenen, een monument ter nagedachtenis aan jonge verkeersslachtoffers. Het beeld spreekt voor zich.

Ik eindig mijn blog altijd met de tussenstand voor KiKa, maar eigenlijk zou ik daar mee moeten beginnen. Want het is zo belangrijk dat er geld voor Stichting KiKa wordt opgehaald. Hoe meer geld er beschikbaar is, hoe meer onderzoek er gedaan kan worden en hoe eerder ze die vreselijke ziekte bij kinderen kunnen genezen. 

Dus vanaf het volgende blog begin ik hiermee.

De tussenstand nu is 3530,- euro. Al een geweldig mooi bedrag. Het gaat op dit moment iets minder hard maar ik ben nog niet onderweg.......

Tot het volgende blog!!

Ciclo di Assisi

Zoals beloofd wat foto's.....

In gezelschap van twee heel gezellige, giebelende meiden!!

Langs de Ruhrsee, prachtige omgeving!

Bijschrift toevoegen

Halverwege een hele steile helling even wat energie naar binnen werken

De helling waar we mee startten: niks warmdraaien, gewoon gelijk aan het werk!!

Onbedoeld kwamen we op een gravelweg terecht, niet erg comfortabel......