Over KiKa, fiets-reparatiecursus en.....een dapper meisje!!

Het laatste in bovenstaande titel maar het eerste in mijn gedachte: dat dappere, kleine meisje dat heel erg ziek is en zich door alles heen slaat! Dat dappere meisje met haar evenzo dappere en sterke ouders die doormaken wat gewoon niet zou mogen. En tóch gebeurt het, tóch moeten ze samen de strijd aangaan. Wat wij dan als buitenstaanders kunnen doen is aan hen denken, kaarsjes branden,voor hen bidden, een kaartje sturen, een appje sturen, hen laten weten dat je met ze meeleeft....

Dat dit ook veel indruk maakt op de mensen om mij heen, merk ik aan de reacties. Niet alleen woordelijk maar ook richting mijn sponsortocht voor KiKa.
Onze vriendin Sophie die vertelt over mijn sponsorfietstocht voor KiKa aan een groep dames, die vervolgens een geweldig bedrag bijeen brengen voor KiKa.

Lieve Suus die in haar familie en vriendengroep dit belangrijke doel onder de aandacht brengt, waarna er ook door hen mooie bijdragen gestort worden. Mijn vriendin Gerdien die haar creativiteit aanwendt om op die manier geld bijeen te brengen. Lucie Wijsen met haar heerlijke olijfolie en schenktuiten. Een mevrouw van het verkooppunt van KiKa-beren in Schinnen die twee KiKa-beren geeft: één voor mij om mee te nemen op de fiets (ik hoop maar niet dat die beer claustrofobisch is want hij heeft niet heel veel plek in mijn fietstas) en nog belangrijker : één voor Britt. En als ik terug ben uit Assisi, gaat mijn fiets-beer naar Britt!

Maar natuurlijk ook alle bijdragen van mensen uit de straat, van collega's, mensen van de kerk, van familie: ook zij zorgen voor dit bedrag dat klaar staat voor KiKa: een dikke 4000,- euro. Dus die 5000,- gaan we zeker halen!!

Vorige week dinsdagavond heb ik dan eindelijk leren banden plakken...ik hoor jullie denken: nou, dat werd tijd! Klopt! Toch hoop ik dat ik het niet hoef te oefenen, heb ook goede hoop dat het niet nodig is. Mijn zelf-reparerende binnenbanden gaan doen wat ze beloofd hebben, daar ga ik tenminste wel van uit. Maar toch fijn dat ik nu het achterwiel kan verwijderen (met derailleur echt niet heel makkelijk hoor) en kan terugplaatsen, ook handig..... Ik kan de fietsketting repareren, weet wat ik allemaal wel en niet moet smeren, waar ik mijn versnelling kan bijstellen (hóe dat moet, tja, dat is weer een ander verhaal) en waar ik bij mijn versnelling zeker af moet blijven, welke schroefjes en boutjes ik geregeld moet aandraaien, dat ik mijn fietstassen een verdiepinkje lager moet hangen en wat ik aan reservematerialen mee moet nemen. Niet teveel natuurlijk, want dat past niet! Ik ga ervan uit dat dat ook niet nodig is. Noem het naïef, ik noem het vertrouwen.....
Hieronder een fotootje hoe mijn fietst 'ontwielt' aan de haken hangt:

En hier mijn fiets in een standaard thuis zodat ik niet meer met blauwe knieën, pijnlijke rug en beurse tenen (van het tegenhouden van een wegrollende fiets) mijn fiets hoef te onderhouden.

Qua training is het niet veel geweest deze week. Wat gelopen, wat aan de gewichten gehangen, lekker gewandeld en een alternatieve training van vooral de bovenarmen: de garage leeggeruimd. En de mensen die ons een beetje kennen weten dat die garage behoorlijk vol stond.....
En morgen ga ik sowieso een eind fietsen, weer of geen weer (geen weer ben ik bang). Volgende week zal mijn fiets door de fietsenmaker onder handen worden genomen zodat mijn fiets mij over zes weken  zonder problemen naar Assisi 'brengt'.

Lieve mensen, denk aan die kleine, dappere Britt en haar ouders en broertje, aan alle andere zieke kinderen en hun familie: daar doe ik het voor, daar doen jullie het voor, daar doet KiKa het voor!!

Tot het volgende blog!!

Ciclo di Assisi