Eigenlijk het vijfde land dat ik vandaag ben binnen gefietst, want ik heb ook over Zwitsers grondgebied getoerd. Niet zo lang dus houd ik het fijn bij de 4countries, bovendien klinkt dat beter.....
De tweede pas van de 1400 km. stond vandaag op het programma. Volgens Hans Reitsma, en ook anderen, aanmerkelijk lichter dan de Arlbergpas. Dus nu zou ik moeten zeggen: ja, klopt. Was een eitje! Nou, dat zeg ik dus niet. Het was best pittig. Allereerst nog een twintigtal km. ernaar toe, met veel vals plat afgewisseld door heuse %-en. En dan het eerste stuk, met 11 haarspeldbochten (ze waren genummerd, heel bemoedigend.....) en nog wat meer flauwe bochten. Toch ook ruim zes km. klimmen. Maar ik was niet alleen: ik werd vergezeld door grote aantallen vliegen! Vele wilden meeliften, dacht het niet, een was zelfs zo brutaal om naar binnen te vliegen. Jullie begrijpen: die kon gelijk weer via dezelfde route naar buiten!
Na deze bochten kwam een heerlijke, maar te korte, afdaling waarna ik vol in de remmen moest om de eerste weg naar links niet te missen. Zonde, ging veel energie verloren. De route ging vervolgens verder naar de echte Reschenpas. Het zal aan mij liggen, die pas, dat begrijp ik nog, maar na een pas volgt toch meestal een top! Volledig gemist! Weg fotomomentje! Ondertussen wel Italiaans grondgebied binnen gereden. Om mijn 'verdriet' om het gemiste fotomomentje een beetje weg te drinken, heb ik mezelf maar getrakteerd op een heerlijke Italiaanse espresso.
De Reschensee was het volgende ijkpunt. Daar zou ik aan de rechter kant omheen fietsen. Je zou verwachten, na een pas gaat de weg naar beneden. Wel nee, gelijk een hellinkje van 13 %! Ach ja, waarom ook niet. De kuiten konden nog wel wat spanning aan. Desalniettemin was het pad langs de Reschensee prachtig. De Reschensee ook maar als je de geschiedenis een beetje kent wordt hij toch wat minder mooi. Dit meer is een stuwmeer en de Italianen hebben er gewoon een heel dorp voor onder water gezet, best een beetje triest.
Na de Reschensee kon ik verder het fietspad naar Merano volgen. De stad waar ik vandaag wilde
aankomen, en inmiddels ook zit. En als je zo'n fietspad oprijdt, dan heb je het gevoel: kan toch niet heel ver zijn. Ik bedoel: als er op de bordjes staat: fietspad Merano.....dan moet je daar toch met een km. of veertig wel zijn? NOT!!! Het was echt een prachtig fietspad hoor, daar kunnen de Duitsers nog wat van leren, maar o o, wat was die lang als je twee passen in de benen hebt! Toch weer erg genoten van de omgeving. Het fietspad liep de hele weg langs de Aigle (geloof ik.....).
Ik fietste daar zeker niet alleen, het is een populaire route. En wat was het fijn dat ik daar twee Nederlanders uit Zeeland trof die op weg zijn naar Rome, en vandaag ook naar Merano gingen. Even
wat info uitgewisseld, van route tot overnachten, van omleidingen tot jawel:zadelpijn!, en toen weer verder gefietst. Niet alleen, nee, ik mocht aansluiten bij het treintje! Om de beurt op kop gefietst omdat het erg hard waaide! De wind komt meestal van de andere kant, maar vandaag dus niet.... Scheelt enorm als je steeds een tijdje uit de wind wordt gehouden. Bovendien is het gezelliger en schoten de laatste 25 km. voorbij. In Merano gingen zij richting de camping en ik op zoek naar Gasthof o.i.d. Ging vandaag niet zo makkelijk omdat Merano een luxe stad is met bijbehorende overnachtingsprijzen. Toch een hotel gevonden, en volgens mij naast de camping waar de behulpzame fietsers zitten.
Inmiddels ook de vaste rituelen weer achter de rug. Dus de cola en pinda's zijn al op, de supermarkt is bezocht en mijn eten staat boven te wachten (zit beneden te tupen omdat boven geen wifi is).
Ik zie er trouwens steeds grappiger uit: ik ontwikkel een spontane zebraprint: witte bovenarmen tot halverwege, dan erg bruin tot de polsen, witte vingers tot de middelste kootjes en verder bruine vingers (van de zon hè, geen grapjes maken!). Dan mijn bovenbenen: eerste stukje best wit, dan al aardig bruin en dan richting de knie heel erg bruin. Dat komt door het wisselen van de fietsbroeken, erg grappig! Dan bruine onderbenen tot mijn enkels, de rest wit. Gezicht: bruin met uitzondering van waar mijn bril zit. Dus of het met mijn huidskleurtje nog wat gaat worden? Denk het niet....., weet ook niet of ik me wel in bikini durf te vertonen. Misschien beter van niet.
Dan nog even heel wat anders, het allerbelangrijkste: de sponsoring voor KiKa. Het bedrag staat inmiddels boven de 8000,- euro. Allemaal dankzij jullie, jullie zijn GEWELDIG!!
Geregeld vragen mensen wat 'Teddy' op mijn bagagedrager doet, anders dan vriendelijk knikken en wiebelen schijnbaar maar dat kan ik niet zien. Dan leg ik in mijn beste Duits uit wat KiKa doet en dat ik mede daarvoor naar Assisi fiets. Ik krijg hele mooie en hartverwarmende reacties! Ik weet waar ik 't voor doe!!!
Ciao, tot blogs...
Ciclo di Assisi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten